Jak zredukować fosfor w ściekach?

Oczyszczanie ścieków to proces bardzo ważny dla środowiska naturalnego oraz komfortu, szczególności dla posiadaczy przydomowych mikro oczyszczalni. Jednym z procesów, jaki koniecznie musi w niej zachodzić, jest redukcja stężenia fosforu, którą opisujemy w tym krótkim artykule.

Dlaczego należy redukować fosfor w ściekach?

Związki fosforu nie są związkami toksycznymi, ale mają negatywny wpływ na środowisko naturalne. Jeśli ściek z dużą zawartością fosforu przedostanie się do wód, wywoła gwałtowne kwitnienie glonów. 1g fosforu może spowodować wzrost nawet 1700 g alg. Eutrofizacja z kolei powoduje masowe gnicie narośniętych glonów, co skutkuje drastycznym spadkiem stężenia tlenu w zbiorniku i wywołuje masowe obumieranie organizmów żywych, od roślinności wodnej po skorupiaki, owady i ryby. Nasi klienci z Gdańska, gdzie oferujemy wywóz ścieków, znają doskonale o zjawisko z Bałtyku. Dlatego fosfor jest obowiązkowo redukowany zarówno w przydomowych, jak i w komunalnych oczyszczalniach ścieków.

Ograniczenie stężenia fosforu

Najprostszą metodą redukcji fosforu w ściekach, jest zmniejszenie ilości fosforu, który w ogóle trafia do nich z naszego domu. W ściekach komunalnych nawet połowa fosforu może pochodzić z detergentów, głównie tych używanych do prania. Dlatego prostym sposobem na jego redukcję, jest zrezygnowanie z tabletek, proszków i płynów do mycia opartych na polifosforanach, a zastąpienie ich środkami opartymi na innych substancjach mineralnych (np. na cytratach, zeolitach lub silikatach).

Metody redukcji fosforu

Istnieje kilka metod redukcji fosforu w ściekach. Metody biologiczne polegają na zastosowaniu w szambie lub przydomowej oczyszczalni szczepów bakterii.  Są to specjalne szczepy mikroorganizmów, które magazynują w swoich komórkach więcej fosforu, niż wynikałoby to z ich potrzeb fizjologicznych. Metody chemiczne polegają na dodaniu do ścieku specjalnego środka (zazwyczaj jest to PIX-122), który wiąże rozpuszczone w wodzie fosforany. W obu metodach związany fosfor opada na dno zbiornika (w postaci martwych komórek bakterii lub ciężkich związków chemicznych). Wadą metody biologicznej jest konieczność panowania w oczyszczalni warunków umożliwiających rozwój bakterii, z kolei wadą metody chemicznej jest konieczność regularnego dozowania środka.